Zijn naam is Bryce, Bryce Logan.
Zijn soort staat onder grote druk.
Hij is jong en weet minder van zijn soort dan hij denkt.
En nog minder van de wereld van de mensen, de wereld van de dag.
Opgesloten om wat hij is, uitgebroken om wat hij denkt dat vampiers zijn is hij op zoek naar degene die achter de uitroeiing van de vampier zit.
Hoofdstuk 1
De stinkende, smerige cel was grotendeels donker. Toortsen in de gang wierpen enig licht door de dikke, stalen tralies en toonden een gelaarsde voet die uit de inktzwarte schaduw stak.
De voet behoorde toe aan een jonge vampier. Begin twintig, amper een jaar of drie vampier en temperamentvoller dan goed voor hem was.
Zijn donkerrode ogen waren gesloten. Er waren nu al twee maanden verstreken. Twee maanden van vernedering, gevangenschap en woede. Wraakzucht groeide in hem. De stank van pis, zweet en andere smerigheden waren inmiddels doodnormaal geworden voor de jonge gedetineerde, evenals de laag van vuil die hier overal was en die waarschijnlijk niet eens meer uit zijn huid zou gaan.
Voetstappen. Een cipier passeerde en scheen met zijn olielamp even in de cel van de blonde vampier. Het licht danste even over zijn bebloede, grimmige gelaat; felle ogen, ingevallen wangen, een krachtige kaak en een klein litteken dat over zijn wang liep.
De cipier liep weer door, vrij om te gaan en staan waar hij wilde.
Hij zou snel gezelschap krijgen. Bryce was het zat. Langzaam stond hij op; wankel. Hij had al lang geen bloed meer gehad, veel te lang. Ze hielden hem in leven met rauw vlees waaruit hij net genoeg haalde om op zijn benen te blijven staan. Van zijn eerst forse, gespierde postuur was weinig meer over; het lichaam dat door het opstaan een aantal kettingen deed rinkelen was vooral pezig en aan de magere kant. Hij was breed gebouwd en dat deed hem nog krachtiger overkomen dan hij was, maar in werkelijkheid stelde Bryce niets meer voor.
En waarom? Waarom zat hij hier? Hij deed een stap naar voren, in het licht. Zijn vuisten balden zich. De mens was bang voor vampiers, doodsbang, en dus moesten ze maar op worden geruimd. Nieuwe vampiers, zoals Bryce, sloten ze op, God mocht weten waarom - Bryce vermoedde dat men dacht dat hij nog terug kon of zo -, de ouderen werden in hinderlagen gelokt en afgemaakt.
Het zou niet lang meer duren, wist Bryce; dan zou hij weer te eten krijgen. Smerig rauw varkensvlees waar hij amper genoeg aan had.
En hij had gelijk.
Hij wist dat hij weinig kans had, en dat dit hem waarschijnlijk alleen maar meer in de shit zou helpen, maar hij had er schijt aan. Hij moest iets proberen; stilzitten was zijn ding nooit geweest.
Een tweede cipier opende zijn celdeur. Zijn spieren spanden zich. Vlees werd naar binnen gegooid samen met een fles water, die kapot sloeg tegen de grauwe stenen. Met wat er van zijn bovennatuurlijke snelheid over was schoot Bryce naar voren. De cipier dook terug. Te langzaam. Bryce' greep verstevigde. Hij sleurde zijn slachtoffer naar binnen en drukte hem, gesteund door adrenaline, tegen de muur, ramde de nek van de man achterover, drukte roekeloos zijn tanden in diens hals en dronk zoals hij nog nooit had gedronken, tot er geen druppel meer bij kwam. Hij slingerde de lijkbleke man met hernieuwde kracht van zich af, die vervolgens tegen de grond sloeg en hijgend bleef liggen, amper nog bij bewustzijn.
De cipier van eerder kwam terug, gealarmeerd. Bryce' vuist trof hem vol tegen zijn slaap en bewusteloos zeeg hij ineen, het pad voor de jongen vrijmakend, die zich nu moeiteloos van zijn ketenen ontdeed.
Met een snelheid die voor een mens niet te behalen zou zijn begaf hij zich door de gangen, ondertussen de ene na de andere celdeur openrukkend. Gejoel weerklonk door de gangen terwijl tientallen vampiers ontsnapten. Cipiers werden voeding. Bryce merkte het allemaal amper. Hij werkte zich slechts een weg omhoog, deze kerker uit. Stenen wenteltrappen op, smalle gangen door, uitgehouwen zalen doorkruisend.
De eerste gang met ramen was ook meteen de eerste tegenslag. Het was dag. Het eerste beetje daglicht dat zijn gezicht raakte alarmeerde Bryce weg te duiken in een lege kamer. Hoe laat was het? Hij realiseerde zich dat hij alle besef van tijd kwijt was; hij voelde zich zo goed nu hij zich had gevoed, dat hij er geen seconde bij stil had gestaan dat het nog wel eens dag zou kunnen zijn; in de maanden dat ze hem hieronder hadden laten rotten was het een lang, ellendige nacht voor hem geweest.
Hij keek de kamer rond. Godzijdank geen ramen hier. Het was redelijk kaal; houten vloer, rafelig, donkerrood kleed, slordig opgemaakt bed, eikenhouten kledingkast, bureau met een bijna opgebrande kaars en wat papieren erop. Bryce knielde naast het bed en rolde zich eronder. Als hij onopgemerkt kon blijven tot de nacht was hij vrij, wist hij. Als ze hem met een meerderheid vonden, en hij wist zeker dat ze nu het gebouw uit aan het kammen waren, hing hij, dan zou hij ter plaatse worden gedood.
_________________